Wat een onvergetelijke 2 weken.

Friede en ik hadden het eiland vorig jaar al ontdekt en we waren overweldigd, verliefd.

Daarom belsloten we al in oktober een vakantie van maar liefst 2 weken te boeken.

In de krokusvakantie hoor ik van mijn zwitserse vriend en berggids (Alex), dat er een fantastische trail is langs de oostkust even voorbij Cala Gonone.
Friede en ik wilden zowiezo een tocht van een paar dagen maken, en dit leek gemaakt voor ons!

Friede verdiept zich gelijk in de trail, ‘Blue Selvatio’, en deze blijkt een van de mooiste wandelingen te zijn in dit genre. We besluiten dit te gaan doen. Spannend!

Het gaat om een wandeling van 4 trajecten langs de oostkust. De grootste uitdaging zal het gebrek aan water zijn. Er is nergens een plek om water te vinden en dus moeten we minimaal  6 liter per dag voor ons twee meenemen (3l pp). Maar ook het vinden van de route, het redelijk heftige terrein en het weer, spelen mee. En daar we bij start al 14 liter water meenemen en er ook kleding, voedsel, slaapspullen, kookspullen, enz mee nemen, zijn onze rugzaken flink zwaar. Friede tilt 25 kg en ik 15 kg.
Mocht het regenen dan moeten we een grot zoeken, want een tent kan echt niet mee.

Friede heeft contact met de lemon house op Sardinie en krijgt hier logistieke hulp, een boek en een kaart van de trail met daarop de GPS coordinaten.

We komen op zaterdag aan en slapen in ‘the lemon house’ van Anne en Peter.
Een fantastische B&B waar we ook weer terugkeren.

De volgende dag, zondag, vertekken we samen met Peter; we gaan 2 depot’s aanleggen. Peter verteld de hele dag wat we kunnen verwachten. Hij begeleidt al jaren kleine groepen die de trail op eigen initiatief willen doen. We gaan per 4×4 naar een plek die dicht op de route van BS ligt. Friede heeft voedsel en water in 2 zakken en die zullen we halverwege en aan het eind vinden om zo door te kunnen.

Ons 1e depot hangt in de boom in een grijze plastic zak, ons 2e depot zetten we in een kleine grot.
Op maandag brengt Anne ons weg; het weer is goed, we hebben er zin in!
Op de foto’s zie je het verloop van de dagen en de 3 slaapplekken die we hadden.
We hebben de helft van SB gelopen en besloten niet verder te gaan. Drie dagen in de bush, het gewicht van de rugzakken, de spierspanning, het voortdurend de route zoeken (de gps is niet nauwkeurig genoeg), tekort aan eten en drinken (we haalden ons depot niet na 48 uur; het werd 72 uur), gevaarlijke situaties en de bijna onmogelijke uitgang als we verder zouden gaan, o en natuurlijk Friedes schoenen. Enfin, genoeg om onze wijn op te drinken en te besluiten dat we trots mogen zijn op deze inspanning.

De eerste dagen na de trail werd ik nog op en neer geslingerd tussen schaamte dat ik was gestopt (Friede had makkelijk door gekunt) en trots op deze prestatie. Maar nu, een maand verder ben ik beretrots!
We hebben besloten volgend jaar traject 3 en 4 te lopen. En misschien komen Florian en Lisette wel mee!