En ik doe deze studie nóg een jaar. In Calefornia realiseerde ik me dat de stof fantastisch was en ik beslist meer tijd en oefening nodig had. In september vraag ik Rhiannon of ik nog een keer mee mag doen. En haar antwoord is Ja!
Dit keer in een geheel nieuwe groep.
Agaath, Doris, Babette, Sonja, Germaine, Nick, IdaJo, René, Laura, Fiona, Lisa, Jess, joanne, Monique, Suzette en Dominique. Rhiannon is in haar kracht, ze is lekker thuis en mag ons les geven in haar eigen studio.

De eerste week van dit programma van drie weken is wederom in Hawai.
Ik heb een dramatische vlucht; het toestel van United mag niet opstijgen en de mensen worden eerst heel schiphol doorgestuurd en daarna naar hotels geleid. Ik ga zelf bellen en krijg het voor elkaar via Frankfurt, San Fransisco, Honolulu te vliegen en toch op tijd aan te komen. Bizar veel stress, maar ik red het wel. In Amerika slaap ik dan in een superdure cabine op het vliegveld. En dat doet me goed.
In Hawai ben total loss. Ik moet echt bijkomen en ga niet mee met Joanne en Germaine en Rhiannon naar de stad.
Het duurt dan ook 2 volle dagen om weer te normaliseren.
De groep is erg fijn. Ik voel me welkom en dring mezelf ook niet teveel op.
Hawai is bizar mooi en dit keer niet zo warm. Soms erg zonnig, maar ook best wat regen en kou.
Cara en Emma koken weer voor ons en dat is bizar lekker!

De ontwikkeling die we allen doormaken heeft vele kanten: muzikaal, dansant, spiritueel, samenwerking/teambuilding en extreem persoonlijk. De diepe samenwerking met elkaar vraagt vertrouwen en vergeving. Het ego is kwetsbaar en oordeelt snel, het afkeuren van zichzelf ligt steeds op de loer.
Bij mij is er ook nog eens een herbeleven van gevoelens uit het verleden.
Vorig jaar kwam ik mijn overleden moeder tegen. Dit liet diepe sporen achter, maar heeft me ook veel gebracht.

Rijke frases, mooie harmonieën, ritmes, interlockende patronen, counter melodiën, onregelmatige maatsoorten, samenzang, liefde en vriendschap en adem. Dit hoort bij deze cursus.

De tweede week is in Perugia op het landgoed van de ouders van Flavia, Il Corniolo.
Flavia en haar zus Claudia verzorgen ons op ongelofelijke wijze met geweldig italiaans eten.
Mijn muzikaliteit en spiritualiteit hebben weer een enorme boost gekregen. Ik begin langzaam grip op de stof te krijgen. Ik ervaar ook meer rust dan vorig jaar. Mijn vermogen om te luisteren en om samen te werken groeien nu gestaag. Het improvisatie veld is nog steeds nieuw voor me, maar begint steeds meer vorm te krijgen.
Ik kan beter impulsen volgen en ben minder aan het leiden. Het feit dat ik thuis steeds de leiding moet pakken is natuurlijk moeilijk loslaten. Het blijft zingen in het moment, geen vooropgezet plan, proberen om niet te sturen, niet te bedenken maar waarlijk de impulsen van je stem en lichaam volgen.
Deze groep is teder en liefdevol. Misschien is het ook de tragische dood van Dominique die ons zo bij elkaar laat zijn.
Hoe dan ook, Rhiannon heeft het vermogen ons te verbinden en te laten samenwerken.
Onze co-pilots zijn fantastisch. Ik ben gek op allebei. Germaine is 72 en prachtig en verstilt. Sonja, is een spring in het veld met een heerlijke stem (prachtige lichte edge) die me in haar jodelen totaal meeneemt.
Halverwege hebben we met Tony Majdalani mogen zingen. Een libanese percussionist die echt iets toevoegt aan ieder individu.

En dan de laatste week in Atlanta.
Op de fiets door zwart en wit Atlanta. Geschocked door de rassenstrijd.
Closure van dit jaar en vorig jaar. Zoooo enorm veel geleerd en ervaren. Zo blij met al deze nieuwe mensen en geluiden. Voor altijd geraakt door deze vorm van muzikaliteit en voor altijd zal dit in mij voortbewegen als een oneindige stroom.

Een paar foto’s en video’s van deze laatste week.