IJsland herfst 2016

Pàll Gislason schreef me: ‘you would be lonesome – but experiencing a quietness that cannot be compared’

IJsland, ik weet zeker dat ik lang op deze ervaring kan teren. Ik ben ziek nu, (buikgriep in combinatie met een menstruatie die maar niet loskomt) maar zo opgeladen, zo gevuld, zo blij, zo rijk van alle gebeurtenissen. En weer zo terug bij mijn kern.
En dit was nodig na Corsica en de dood van Rolien.

In 2012 zat ik voor het 2e jaar in de opleiding Advanced Soloist op CVI te Kopenhagen.
Mijn 2e jaar, daar ik vond dat ik nog niet weg wilde van dit magische instituut en nog niet voldoende tools had om mijn eigen liedjes te gaan schrijven. Dit jaar was een goed jaar, met prachtige inspirerende mensen. Aan het eind van ons 6e seminar vroegen we elkaar: zullen we samen volgend jaar bij elkaar komen. Zo gezegd, zo gedaan. Weer op CVI en met een paar heerlijke docenten deden wij in 2013 weer een lang weekend samen.
En we wilden elkaar graag het jaar daarop weer ontmoeten.
‘Zullen we het in iemands land doen, was een voorstel’, waarop Yussu gelijk sprak, dat wij in 2014 welkom waren bij hem in Finland. Zo gezegd, zo gedaan. Je vindt alle verslagen van deze momenten op deze website.

Vorig jaar werd uitgesteld, er kwam bij diversen van ons iets tussen. Maar in april beginnen we elkaar weer te mailen over deze reis. En de datum voor IJsland 2016 wordt gezet. Britta en ik mailen elkaar met de vraag of we niet een paar dagen langer kunnen komen. Want IJsland, dan wil je toch iets van het land zien..
We boeken beide ons ticket met ruimte voor 5 dagen hiken in IJsland.

Ik neem het op me om te kijken wat we gaan doen. Ik heb toch wel de meeste ervaring met lange wandelingen. Dus ik ga spitten op het internet en vind eigenlijk veel te veel. Ik vraag raad, Joost is in de zomer in IJsland geweest en geeft me goede info.
Toch loop ik een beetje vast, ik vraag Kristin (zij is onze gastvrouw) of zij misschien wat weet. Kristin stuurt me door naar haar broer Richard en deze brengt mij in contact met Pàll, de beheerder van een outdoor complex in het centrum van IJsland, Kerlingarfjöll. Alle informatie die ik lees en zie maakt me tamelijk lyrisch. Ik besluit een flinke mail wisseling met deze Pàll te doen.
 
Blijkt dat wij er mogen komen, maar het centrum is gesloten, leeg. We zijn er helemaal alleen. We mogen in een hut, die wel verwarmd is maar water moeten we uit de kreek halen. Er is een emmer aanwezig. We plannen onze week verder: Britta huurt een auto, boekt guesthouses voor ons seminar in Reyjavik, en ik zoek informatie over het gebied, wandelingen, kaarten & gps enz. Friede helpt hierbij.
Nou, zeggen Britta en ik, dat kunnen wij 🙂

Er is een hoop te vertellen, maar leuker als ik kort beschrijf hoe alles is verlopen. In de paar mails met Pàll weet ik dat ik hiernaar toe wil gaan! Vooral de regel die hij in een van zijn mails schreef, (bovenaan dit document) deed het voor ons beiden.
Twee dagen voor vertrek schrijf ik in de mail dat we een auto hebben, waarop Pall schrijft dat we er niet met een gewone naartoe kunnen rijden. Er is een rivier die we moeten doorkruisen. Tuurlijk denken wij… en Britta cancelled de gewone kleine auto en huurt een Suzuki Jimmy 4×4, hier hebben we geen enkele ervaring mee, maar hey, dat kunnen wij 🙂
Rest ons nog het goed te plannen. Maar dat gaat al op de tweede dag mis..
(Dag 1)
Onze vluchten komen op bijna dezelfde tijd aan, we gaan gelijk op stap, alsof we dit jaren doen, en halen onze auto op, rijden naar Reykjavik en checken in bij ons gasthuis. We besluiten gelijk boodschappen te doen en eten samen soep in het centrum van Reyjavik terwijl we elkaar weer na 2 jaar ontmoeten en bijkletsen. Het voelt goed! Nogmaals alsof we al jaren samen reizen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(Dag 2)
Daar we een afspraak hebben met Pàll op zondagochtend, besluiten we wat activiteiten in de ‘gouden cirkel’ van Reyjavik te bezoeken; deze zijn immers op weg naar Kerlingarflöll te bezoeken.
We bekijken eerst Nationaal park Pingvellir, gaan door naar Geysir en bezoeken met vele anderen Gulfoss.
In Pingvellir regent het hard en het waait, echt even schrikken, maar het trekt open en Geysir en Gulfoss zijn zonnig!
Dit zal wel zo’n beetje de laatste zon zijn die we deze week zien, want het weer is echt hèl!
 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Britta en ik krijgen uiteindelijk de masterkey van het hele complex als we op weg zijn naar Kerlingarfjoll. Er was namelijk een misverstand; Pàll dacht dat we eerder zouden komen en ik had geschreven dat hij ontbijt met ons zou hebben op zondag.
Echter op zaterdagmiddag als Britta en ik bij Gulfoss staan krijg ik het telefoontje van Pàll: waar zijn jullie? Ik zeg ‘bij de waterval’. Hij reageert dat hij terug moet en ons dan onderweg wel tegenkomt, hij heeft een groene auto. Waarop ik verbaasd reageer van ‘gaat dat dan wel goed?’, vinden we je wel? Hij antwoordt droog: ‘Zoveel auto’s gaan jullie de komende uren niet tegenkomen, dus dat lukt wel’. En hij heeft gelijk. We passeren een handjevol heftige auto op enorme wielen in de uren daarna en 20km voor de afslag naar de F weg (feel bad road) ontmoeten we onze gastheer. Deze geeft me de masterkey en zegt ook dat hij besloten heeft de waterleiding in het hoofdgebouw aan te laten, dus we kunnen in de kelder warm douchen. En hij ook dat we in het nieuwe gebouw gaan slapen, niet in een van de hutten. Blijkt in die paar minuten ook dat hij mijn site heeft bekeken en naar muziek is gaan luisteren. En hij vind het mooi! Hij is verzorgend vanaf dit moment..

Het is inmiddels flink koud en het begint te schemeren. Ieder moet weer op weg.
Britta en ik stappen in onze 4×4 suzuki en lachen keihard als we verder rijden. Wat ìs dit?
De weg wordt tamelijk slecht en al schuddend komen we bij de rivier die we moeten doorkruisen.
Het schemert inmiddels en we willen voor het donker aankomen, zeker gezien de kwaliteit van de weg.
Britta zit aan het stuur en voordat ik iets kan zeggen, geeft ze gas en met een stoer gezicht rijdt ze gewoon doorheen.
En wij weer lachen aan de overkant. Ik zeg ‘wat heb jij een lef zeg, ik had geen tijd me voor te bereiden’.
En dan zien we onze plek, echt een ongelofelijke plek om helemaal alleen te zijn. We verkennen – lachend – de plek, koken in de geweldige keuken en drinken een dure fles rode wijn bijna leeg. Gaan in onze luxe kamer liggen en slapen een heerlijke 2e nacht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(Dag 3)
De volgende dag regent het flink – dat zal alle dagen het geval zijn – we besluiten dus rustig aan te doen, nemen de tijd voor ons ontbijt, maar we merken ook dat het eigenlijk niet lijkt op te houden en ook internet geeft behoorlijk slecht weer aan.
We zien dat er iemand met een camper staat en even later ontmoeten we een Franse meneer die vraagt naar het weer, naar hoe hij omhoog moet rijden enz. We zeggen hem dat we niets weten en zelf dadelijk gaan verkennen. Hij wil geen koffie, hij gaat terug naar Reykjavik want het weer is te slecht voor enig zicht. En dan komt de volgende bezoeker, een franse fotograaf, Shantanu. Hij gaat lopen en proberen goede foto’s te maken. Nee, hij wil geen koffie. Wij zeggen tegen elkaar: hey, we zouden toch alleen zijn?
Ik kijk tussendoor op mijn mail en vind een bericht van Pàll, dat als er bezoekers op het terrein verblijven, dan moeten ze wel ISK500 betalen. Britta en ik lachen keihard hierom, hij houdt ons en het terrein blijkbaar in de gaten. Er zijn 2 camera’s.

Ik weet dat mijn supergoede choratex kleding toch gaat doorweken en ik trek een werkpak van Páll aan. We kijken op de kaart die hij voor ons heeft achtergelaten en gaan op weg. Ik probeer mijn gps uit en weet al snel dat ik geen idee heb hoe dit te bedienen. Ik heb gewoon achter Friede aangelopen en weet echt niet hoe dit werkt. Los van het feit dat de batterij erdoorheen vliegt en ik bang ben voor de regen die mijn iphone teistert. Maar hoe dan ook, we vinden de weg naar de warme bron en gaan op pad. Na een paar kilometer zijn we er, flink nat en behoorlijk koud en ik besluit er in te gaan. Britta ziet het niet zitten om even later weer alles te moeten aantrekken en kijkt toe en maakt prachtige foto’s. Het water is uiteraard van een warme bron die hier naar buiten wordt geleid. Het is heerlijk! Supercool allemaal.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We gaan weer terug naar ons centrum en ontmoeten weer onze schattige Fransman die toch de berg op is gereden en helemaal enthousiast verteld over zijn belevenissen. Nee hij wil geen koffie en gaat weer.
Wij eten heerlijk en ontmoeten weer Shantanu (shantanustarick.com),  die ons mee omhoog rijdt in zijn veel betere 4×4. Hij was boven geweest en had mooie foto’s, maar hij hoopte op zijn ‘window of opportunity’ voor de geweldige foto.
Boven is het extreem guur en koud, maar al gelijk ben ik overweldigt door de enorme schoonheid van dit gebied. Niet normaal; overal waar ik kijk zijn prachtige kleuren, koken de rivieren, zijn er geisers die rookpluimen de lucht in schieten. De wereld hier is niet rustig, maar krachtig, heftig, vol passie en kleuren en wordt niet geraakt door de heftige regen en wind. Ik moet de auto uit en naar beneden, naar deze magie.
Britta wacht nog even op beter weer, het is haar iets te heftig.
Ik moet een lange trap naar beneden (er zijn treden in de berg gelegd) en ik moet me staande houden om niet omver geduwd te worden door de wind. Ondertussen probeer in de beukende regen foto’s te maken; het is overweldigend mooi. Onbeschrijfelijk om hier te mogen zijn, om dit mee te mogen maken. Ik heb geen idee van de tijd, maar Britta is er ineens ook en we verkennen samen deze schoonheid. Na ruim een uur besluiten we terug te keren, zou Shantanu er nog staan? De weg naar het centrum is ruim 5 km en in dit weer is dat voor ons misschien wel 3 uur lopen. We zijn nu koud en doorweekt, maar we klimmen weer de trap omhoog, om te merken dat we verkeerd zijn gelopen. We moeten terug, weer naar beneden en op een andere plek omhoog.
Jahaaa, hij is er nog en we duiken in zijn auto. Shantanu wacht nog een half uur op zijn ‘window of opportunity’ maar brengt ons weer terug naar ons eigen centrum en hij gaat gelijk terug naar Reykjavik. Morgen moet hij vroeg op om terug naar huis te vliegen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Terug in ons centrum openen wij weer een heerlijke (dure) fles wijn. Om en om maken we het hoofdgerecht of de sla. Alles gaat vanzelf met Britta. En ze zingt voor me: Me and Bobby McGee, van Janis Joplin. Ik vraag het haar en ze doet het. Heel bijzonder. En Britta zingt goed, nee, ze zingt geweldig. Ze weet echt wat ze zingt en wat ze doet. Haar muzikale kennis is zoveel groter dan die van mij. Ze is een enorme inspiratie voor me. Ze vertelt me dat haar vriendin dit lied op haar trouwerij wil horen. Britta vindt het echter totaal niet geschikt voor zo’n dag. Maar haar vriendins wens zal ze wel vervullen. En ze gaat gitaar spelen. Dat heeft ze vroeger wel gedaan, maar nu inmiddels al een hele tijd niet. Het zal wel lukken..
Als we heerlijk eten komt de volgende bezoeker: Alex.
Wij beginnen ons inmiddels af te vragen waar die absolute stilte is die ons is beloofd 😉
Alex zoekt een kamer en heeft onderweg met Pàll gesproken. Deze heeft hem verteld dat hij het aan mij moest vragen. Ik bel Pàll weer en hij verwijst me naar het kastje met sleutels. Ik geef Alex de sleutel van een hut en zeg hem dat hij geen stromend water heeft. Alles een beetje onwerkelijk, daar wij dat wel hebben. Maar ik heb instructies van Pàll en daar houdt ik me aan. Britta en ik praten over allerlei dingen. Veel uiteraard over muziek, maar ook dingen die mij nu erg bezig houden; mijn verleden, mijn ouders, onvermogen om nog te durven zingen, pijn die ik ervaren heb na de dood van Rolien in september, enfin, de wezenlijke dingen. En we laten elkaar ook tranen zien. Dit gaat zonder moeite en is helemaal niet zwaar. Alles gaat zo natuurlijk en fijn met haar.
(Dag 4)
Deze dag is weer een heftig regenachtige en winderige dag. En het is koud. Maar inmiddels laat ons dat niet meer tegenhouden. We staan op, Britta gaat koffie zetten en ik bekijk de mail, waar ik weer een bericht vind van Pàll, die ons zegt dat het slecht weer is. Hij raadt ons aan om een paar km naar beneden te rijden, naar de waterval en oversteekplaats van de rivier. Als we de rivier zo’n 4 km volgen zien we namelijk een prachtige canyon. Zo gezegd, zo gedaan. Wij ontbijten en gaan op pad. We spreken even met Alex, hij heeft een lange trail op zijn gps gevonden en is gereed om te lopen,  en stappen in ons autotje. Dit keer mag ik door de rivier rijden, toch wel bijzonder, het geeft echt een kick dit te doen. We gaan op pad en zien uiteraard weer het meest ongelofelijke landschap mogelijk.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En de dag is nog maar half voorbij, ik wil dolgraag onze vulkanische plek nogmaals bezoeken. En we durven nu zelf omhoog te rijden. Het weer helpt ook een handje, het is iets minder hardvochtig als de dag daarvoor. Zo gezegd, zo gedaan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Die avond koken wij samen met Alex. Deze komt ook koud en nat van zijn lange hike terug en zegt ballen in tomatensaus te hebben. Nou, daar hebben wij ook zin in! Ik heb nog wat prei en wortel en andere zaken en Britta maakt weer een zalige salade. Wij hebben een topmaaltijd. En best heel serieuze gesprekken. Ik praat over mijn vermogen om te horen waar knelpunten in iemands zang zitten; maar ook over mijn onvermogen om ‘vrij’ te zingen. Ik gesel Inge de zangeres tot in het hiernamaals. Hier zit best aardig wat pijn bij mij. Ik ben trots op mijn openheid, het ìs beter om te praten, maar ik ben ook diep geraakt door dit persoonlijke stuk. Britta zingt iets voor ons, ik wil dit ook doen, en blokkeer flink. Als we naar bed gaan blijven talloze negatieve gedachten door mijn hoofd spelen. Maar ik kan ze laten zijn en slaap goed.

(Dag 5)
Als we opstaan, voel ik nog steeds de beklemming van mijn zwaarte. Britta staat altijd sneller op en gaat weer koffie en ontbijt maken. Ik neem nog wat tijd voor mezelf en schrijf aan Pàll in de mail. Ik bekijk nog andere mails en zie dan dat er al een half uur oude mail van Pàll in mijn mailbox zat.. Hij zegt dat het té slecht weer is in IJsland. Hij vreest dat de rivier te hoog komt te staan en wij niet meer veilig kunnen vertrekken. Hij stuurt ook een weerbericht mee en zegt nogmaals dat we het zelf mogen beslissen, maar dit is wel zijn advies. Ik weet dat we zullen vertrekken, maar ik heb nog geen haast, Britta en ik zouden gaan werken aan de songs van ons concert. In de middag of later kan ook nog wel. Ik wil graag even muziek maken..

Britta reageert met een stukje angst; zij wil eigenlijk gelijk inpakken en wegwezen. Vanaf het moment dat zij weet dat het niet veilig is, wil ze over de rivier heen zijn. Alex zit natuurlijk ook nog in zijn hut (de hut die wij eerst zouden hebben).
Hij komt er net aan als ik hem wil gaan halen. Ook hij is heel serieus, we moeten gelijk weg. Hij zegt dat hij ons eventueel kan trekken en in ieder geval dat we samen aan een lijn kunnen oversteken. Ik zeg verbaasd: ‘is dat echt nodig’?
We zoeken naar een geschikt touw maar kunnen niets vinden. Alex zegt dat hij gaat kijken hoe het ermee staat. Hij verteld ook dat er veel klei en modder in de rivier komt en dat het niet alleen het waterpeil is waar het om gaat, maar ook de helderheid van het water. Enfin we ruimen gezamelijk alles op en een uur later zijn we klaar voor vertrek.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We vervolgen de toch wel ernstig heftige weg naar een prachtige hete bron midden in IJsland: Húnavatnshreppur. De weg is toch wel verschrikkelijk slecht!
Hier is een oude hut waar we samen met 2 Duitsers en 4 Fransen in bivakkeren. Ongeveer 4 uur lang lig ik met Britta, de 2 Duitsers, en een aantal Russen in het warme water, daarna eten we, samen met Matthias en Wilfried, alle restjes op die we kunnen vinden. Ik had namelijk alles achtergelaten, daar Britta en ik dachten ergens te gaan eten vanavond. Maar je staat verstelt wat je met een beetje tomaat, wortels, wat gember en uien kunt maken. Idem voor de salade, niets mis mee. En dan maken we muziek :-). Hilarisch, daar ik bijna geen akkoorden beheers (ik spel nog maar kort Ukelele). Maar we zoeken 4chord songs op en hebben de grootste lol. Iedereen zingt twerwijl ik speel. Je wilt niet weten hoe gelukkig ik ben. Ik zing ook mijn liedje voor het concert en voel dat dit best ok gaat. Ook hier slapen we goed en diep en als ik opsta ga ik het terrein verkennen om dan een échte kleine vulkaan te zien. De vulkaan is symbool voor mijn wezen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(Dag 6)
We gaan om 10.00 uur door, want we moeten de auto om 15.00 in Kevlavik inleveren. Ik was optimistisch, 5 uur moesten toch lukken? Nou helaas niet, dat werden er dus 6. Maar dat mag de pret niet drukken, we lachen en zingen en ik krijg een geweldige les in improvisatie van haar (dit is haar vak) en leer de basis van wat ik in 5 seminars bij Bob Stoloff toch niet geheel heb begrepen.. Daarna moesten we terug met een shuttlebus naar het vliegveld, daarna weer met een OVbus naar Reykjavik en daarna nog van het busstation naar ons gasthuis. Kortom, we waren he-le-maal gesloopt, schuddend in de auto, geteisterd door wind en regen. De noodtoestand was dus echt afgekondigd in IJsland; er was een verbod om rivieren te doorkruisen. Maar om 18.00 uur staan we voor ons gasthuis te wachten op de beheerder en daar zijn onze vriendinnen: Kristin en Betty! Even koffers naar binnen, daarna koffie drinken en weer de barman uitnodigen voor ons concert en dan eten bij Kristin, waar John, haar man ons verwend met gisteren gevangen vette IJslandse vis (ik weet de naam niet meer). En het ìs gezellig.

(Dag 7)
Britta en ik zijn nu een week samen en voelen ons beiden totaal vrij en onszelf. Ons contact gaat vanzelf en is natuurlijk.
Dit is zo bijzonder, ik geniet van haar nabijheid, haar fijne manier van zijn.
Pàll zou vandaag (misschien) om 9.30 komen om de masterkey op te halen, maar die staat ineens al om 9.05 voor de deur.
Gelukkig was ik vroeg deze ochtend (na een goede nacht)  klaar en ga alvast met hem naar het cafe (naast het guesthouse) om te kletsen en hem nogmaals te bedanken. Ik wil hem ook leren kennen; hij was er steeds op de mail of telefoon als we hem nodig hadden 😉 Britta voegt zich al snel bij ons en we vertellen over onze belevenissen. De tijd is uiteraard veel te beperkt, en hij heeft echt iets voor ons gedaan, maar het is niet anders. Hij zit ook totaal vast in zijn tijd. Kan helaas niet naar ons concert komen kijken. Betty en Kristin komen erbij om 9.40 en om 9.50 moeten we dan echt naar ons muziekschooltje voor ons seminar.
Ik neem me voor om contact met Pàll te houden (en een week later mailen en bellen we nog steeds af en toe). Hij heeft me ook gevraagd terug te komen (met Arhtur of Friede) en wil me dan rondleiden in zijn gebied.

In Reykjavik hebben de muziekmensen een klein gebouwtje gehuurd waar diverse mensen les geven die ik ook ken (Gisli, Hera). Kristin heeft er een kamer gehuurd en hier treffen we Pórhildur örvarsdòttir, zij is net als ik CVT gecertificeerd, ze studeerde een jaar voor mij af. Ik ervaar elke les van een van mijn collega’s als inspirerend, daar we allemaal anders zijn, maar wel eenzelfde kennis van de stem hebben. Iedereen doet het op zijn/haar wijze, maar we kunnen elkaar allemaal lesgeven. Dit was dan ook onderdeel van de 3 fantastische jaren op CVI.
We beginnen met een rondje over onszelf. En we komen eigenlijk allemaal uit bij wat we ons kwetsbare ik noemen. We zijn vaak groot en krachtig en sterk naar buiten, maar inwendig is iets heel anders gaande. Ons vak brengt dit ook met zich mee. Een catalysator van deze materie is Betty. Betty heeft een heftig leven gehad. Ze is een echt punkrocker en heeft een zeer extravert karakter. Ze is drugsverslaafd geweest, stond er alleen voor, is afgekickt, kreeg vervolgens kanker (borst) en heeft één borst verloren, heeft een oudste zoon met aspergersyndroom (net als ik), verzorgt meerdere pleegkinderen en geeft haar leven om mensen te leren zichzelf te zijn. Al haar songs gaan hierover. Ze heeft op facebook deze foto staan; iedereen mag deze zien. Ze is trots op wat ze heeft bereikt en wil niets meer verbergen.
Daarom plaats ik deze 2 foto’s van haar hier. Gewoon omdat zij een poet is, en ik haar wil horen. Ze slaat steeds de spijker op de plank. Ik ken haar nu 6 jaar en verrijk me aan haar menselijkheid en liefde. Zo ook deze dagen, bedankt Betty 🙂

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ons rondje duurt bijna 2 uur en er wordt veel gehuild, we staan helemaal open. Maar het voelt zo góed.
Karl, onze pianist komt binnen en dan gaan we repeteren voor ons concert, help!, het is al die avond. En ik moet nog oefenen..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Frans zei mij voor vertrek: ‘Inge, ga zelf piano spelen. Het is een singersongwriter event, dan voegt het écht wat toe als je ook je eigen liedjes zingt’. Ik wist dat hij gelijk had. Ik zie er zo tegenop om te performen als zanger. Mijn beroep is coachen, mijn vermogen om mensen knelkpunten te leren verwijderen in hun zang is zo groot dat ik erg veel lesgeef. Ik vind het ook heerlijk om te doen. De keerzijde hiervan is wel dat ik mijn eigen talent tot zingen en musiceren deels kwijtraak.
De laatste jaren (zeker na mijn stembandoperatie) blokkeer is steeds meer in mijn uitvoerende zang en in de afgelopen maanden was mijn stem helemaal gesloten. Ik kreeg er bijna niets meer uit; als ik mentaal belast ben, is dit ook te horen in mijn stem.
Gek genoeg is de lading minder zwaar als is zelf piano en ukelele speel. Daarom heb ik besloten dat ik ‘On the run’ en ‘Sneeuw’ en eventueel ‘Rebel’ zal uitvoeren. Ook wil ik dolgraag op Ukelele Selah Sue, ‘I won’t go for more’ performen. Ik heb samen met Jurith besloten dit instrument te leren en ik had em zelfs bij me in Corsica deze zomer. Ik kan een paar akkoorden en slagjes spelen.
Ik word blij van dit muziekinstrumentje 🙂
Ik heb mijn masterclass als laatste en ik blokkeer echt volledig. Ik kan het gewoon niet. Ik heb de denkbeeldige gesel echt in mijn hand en ik sla mezelf keer op keer. Jullie snappen al dat Porhildur, maar ook de anderen me geweldig helpen. Langzaam krijg ik moed en zin en bij de soundcheck en concert valt alles op z’n plek. Ik voeg de video van ‘on the run’ toe.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We doen het goed die avond en we genieten totaal. Het ìs ook goed.
Onderweg hadden Britta en ik wat mensen uitgenodigd en die zijn er dan ook: Richard, Alex, Matthias, Wilfried, DonByrd. De Fransen niet, de 2 brandweermannen niet en Pàll niet. Maar ook wat onbekenden en vrienden van Kristin zijn er. Het is een geweldige avond. Hilda doet de aankondigingen en zingt aan het eind nog een prachtige Joni Mitchell song.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En dan gaan we uit en wijn drinken. We hebben ongelofelijk veel lol en maken het té laat met teveel alcohol, maar dit is wel het CVI gevoel :-). En dit optreden was natuurlijk toch voor iedereen heftig. Betty en Britta zijn zeer ervaren, maar toch was het ook voor hen spannend. Kristin zingt de sterren uit de hemel met haar prachtige warme altstem en haar fijne uitstraling. Ze is nu beslist meer dan de ‘zingende tandarts’. Zij heeft naast haar hobby zingen een fulltime baan als (de zingende) tandarts. Kristin stopt ons ook nog eens in een warm bad, ze heeft alles geregeld (en hoe) en blijft ons verzorgen. Bedankt lieve Kristin.
Britta is ongelofelijk. Cosmic Sceme geeft me rillingen en haar ‘Lied aus Stille’ wil ik ook gaan zingen. Haar kennis van harmonie, ritme en tekst en haar zangvermogen is enorm. Zij tilt de hele groep omhoog, bedankt Britta.
En Karl heeft me vandaag wel 50x opgevangen als ik een fout maakte. Ik ben al jaren dolgelukkig met Frans Verburg, die heeft dit begeleidende vermogen ook, maar jij hebt mij deze dag naar veel grotere hoogte getilt met jouw spel en jouw wezen. Bedankt Karl.
Hilda heeft me weer teruggebracht naar de kern van mijn zang. Een paar kleine aanwijzingen en ik zing weer de hele week. Ook schrijf ik weer en heb ik inspiratie. Ik geloof dat ik zelf weer van mijn eigen stem leer te houden. Wat wil je nog meer. Bedankt Hilda.
Uit in Reykjavik :-))

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(Dag 8)
Ik ben echt verrot. Maar zoals ik geleerd heb van Cathrine Sadolin zelf, als je gaat stappen en zuipen, dan moet je gewoon harder werken. Ik heb de hele dag hoofdpijn, last van mijn menstruatie, maar ik zing. En ik leer. En mijn stem verbeterd weer!
Tools voor mij zijn: medium edge, verlaat de byway en ga naar de highway, strot omhoog/kleine meisje. Eventueel toch in de loop van het jaar nadenken over mijn zang-belasting die groot is op de dag na de koren. Hoe dit te gaan oplossen. En me voornemen zelf te blijven zingen en schrijven. Niet bang zijn voor mezelf – hey, ik ben toe aan rust op dit vlak.
Na de dag even kort shoppen. Ik kan toch niet in IJsland zijn zonder te shoppen? We gaan alle 4 en uiteraard kopen we mooie kleding – geen schoenen – en eten we rustig en goed. Daarna vroeg naar bed, want er is nog een dag songwriting met Karl!

(Dag 9)
Wat een week, ik ben kapot, blij, over the top gelukkig met deze vrouwen en onze energie, met wat ik heb mogen meemaken.
Vandaag gaan we songwriten met Karl. Hij begint de dag met ons een song van hem te laten horen: ‘garcon in the sky’. Hij heeft deze nog niet eerder gespeeld en gezongen, maar hij wilde dit met ons delen. Zijn vriendin en hij hebben een maand geleden hun 1e zoon verloren bij de bevalling. Vandaag kon hij zijn pijn met ons delen, en zelf huilen. Wow, de emoties gingen weer skyhigh. En wat is dat fijn om te mogen voelen, om zo open te kunnen zijn.
We zijn gaan praten over tools van songwriting en schrijven de tekst ‘ good tears’ gezamelijk. Hier zijn we toch wel een uur mee bezig. We gaan 4x zingen; de 1e keer volledig ‘out of the blue’, de 2e keer proberen we nogmaals, de 3e keer met als thema het percussieve van de regen en de tranen en de 4e weet ik niet meer.
Na alle takes te hebben beluisterd heb ik besloten hier de eerste als audio file te plaatsten en probeer ik mijn video van de 4e take ook toe te voegen.

De enige dingen die we bespraken toen we gingen improviseren is dat we in de coupletten om en om zouden zingen en in het refrein gezamelijk. Karl is gewoon een akkoordenschema gaan spelen en wij hebben lijnen gezongen, passend bij zijn spel en de tekst. Ik vind het resultaat toch wel indrukwekkend. Ik ben trots. Wat een waardige afsluiting van dit seminar in IJsland :-).
Meiden, Porhildur, Karl & Richard, John, Pàll, Alex, Matthias, Wilfried, DonByrd, bedankt voor alles!
Ik raad ieder die dit verslag leest om te gaan sparen en IJsland te gaan bezoeken. Je hebt wel geld nodig 🙁
Maar je komt niet hetzelfde terug (klopt Kajsa ;-), je bent niet slechts een ervaring rijker, maar veeeeeel meer.
Je keert terug naar je kern, je ware zelf, naar waar jij voor leeft.
Ik realiseerde me dat ik direct bij aankomst een ruimte kreeg die niet meer is verdwenen. Het heeft mij zo goed gedaan.

 

En dan ben ik weer thuis en is iedereen thuis, Friede is terug uit Kaapstad en wacht op mij op Schiphol (ook vandaag), Arthur komt vanaf Jan naar ons toe, de poezen, Puma en Ayla, zijn binnen en weer op tafel, drinkend van ons water en snaaiend uit onze pannen, Kortom, home sweet home.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

GOOD TEARS

She’s floating
Lying still
She’s expanding
Like an albatros ascending
To the sky

She’s crying
Rain and tears
Soothing and cleaning
Now she’s strong, like a child
With no fear

Good tears

Surrender to the pain
Everything to gain
She’s born again
Floating
To the sea

Good tears