De tweede week van de opleiding ‘All the way in’ is weer zo ongelofelijk fijn.
Ik arriveer op woensdag de 4 juli in San Fransisco: independance day.
Als ik uit het vliegtuig stap sta ik ruim 2 uur bij immigratie te wachten, er zijn bijna geen werkende ambtenaren.
Het uitvogelen van de metro (BART) kost me ook een uur, maar ik kom vooruit.
Om 19.00 ben ik dan in mijn fijne hotel met verrassend mooi uitzicht.
Ik eet bij de japanner aan de overkant en ik ga op normale tijd naar bed.
Zo krijg ik de jetlag gelijk onder controle.

De dag daarna (donderdag) loop ik met mijn rugzak door SF.
Het is het camino gevoel. Ik ga helemaal naar het Golden Gate Park.
Hier staan tot mijn grote blije verrassing sinds deze dag 12 piano’s waar op gespeeld mag worden.
En ik oefen zo mijn liedje: I never knew you.
Ik kan het nog niet vloeiend spelen en ik wil het live laten horen aan de groep. Ik ben ook zó trots op de productie die Frans en ik vlak voor vertrek gemaakt hebben!
Britta is er al rond 16.00 en gaat eventjes slapen. Ik kom rond 19.00 naar haar toe en ook Corinne is vlakbij in een hostel. We gaan alle 3 lekker eten en praten over de reis van de volgende dag. We gaan namelijk Katrin en Jane in ocean vieuw ontmoeten en gaan dan naar een concert van Olivia, Jacob, Matt en Valentina.
Hier ontmoeten we ook Roy en Marli. We zijn weer bijna compleet.

Op zaterdag reizen we dan met uber taxi’s naar Asilomar in Pacific Groove.
Dan is iedereen compleet, LG komt met Beth, Madeline is er en Chris en Ruth ook.
We krijgen allemaal een kamer in het prachtige asilomar en Rhiannon is er bij het diner.

Mijn hele muzikaliteit wordt weer aangezet. Ik geniet zo van mijn stem en wat ik kan in deze groep.
De week vliegt voorbij. De oefeningen zijn divers: solo’s, duetten, trio’s, kwartetten, orkesten, murmuration, 1-2-3-4-5-4-3-2-1, Say a prayer met Tammy Hall, solo met Tammy Hall, gesprek met Riannon, circle singing.
Op de 3e dag keur ik mijn improvisatie met Ruth extreem af. Mijn ‘bestraffer’ is weer actief. Ik blijf hier toch wel anderhalve dag in hangen. Maar ik kom weer ’terug’ als ik mijn liedje laat horen en vertel over mijn weg door mijn verleden. Het voelt zo bevrijdend om mijn verhaal rond mijn moeder te doen. Ik heb dit nog nooit gedaan…
Ik voel me goed in deze groep.
Rhiannon wil graag dat ik stabieler wordt in mijn emoties. Ze wil ook graag dat ik meer oefen. Ze zegt dat ik erg muzikaal ben en beslist het materiaal bezit om veel met improvisatie te doen. Ze hoort me graag zacht zingen.

Wat video’s van deze week:
Ik zing als 2e van de groep ‘Say a prayer’, op piano speelt Tammy Hall. Dit gebeurt op woensdagochtend.
Dit is wel zo genieten. Ik houd zowiezo enorm van deze song en met zo’n begeleiding is het echt heel tof.

Rhiannon geeft op woensdagavond een concert aan onze groep.
Ze zingt ruim anderhalf uur na de hele dag lesgegeven te hebben.
Het is adembenemend om haar zo te zien en horen.

En mocht je het leuk vinden, we hebben allemaal 4 minuten mogen improviseren met Tammy.
Het enige wat je mocht afspreken is wie er begint. Alles rond improvisatie gaat in ‘a stream of concienceness’.
Ik vroeg haar te beginnen, dat leek me een stuk makkelijker..